Δεν είναι εύκολο...Δεν είναι καθόλου εύκολο να θες να γράψεις, να θες να μιλήσεις για κάποιον που έφυγε, όταν αυτός είναι ένας τόσο αγαπημένος φίλος...
Πολλή ώρα μετά το θλιβερό άγγελμα, προσπαθούσα να βγω μέσα από μια παραλυτική παγωμάρα... Περνώντας από το μυαλό μου στιγμές, σαν αναλαμπές...
Τελευταία φορά που τον είδα και μιλήσαμε ήταν πριν λίγο καιρό, σε μια συναυλία στο Άλσος... Απλές κουβέντες. "γεμάτες" κουβέντες... Εκεί που νιώθεις ότι οι λέξεις έχουν νόημα...
Τον ένιωθα, είχε εκείνη τη χλωμάδα, εκείνο το βλέμμα που στο βάθος του έχει πόνο και παράπονο...
Αλλά ο Σάββας πάνω απ' όλα ήταν παλικάρι!!! Ήταν περήφανος... Ήταν γεννημένος αγωνιστής...
Γι' αυτό και σφίξαμε τα χέρια, είπαμε μερικές κουβέντες, αυτές που λέμε στην καθημερινότητα... Τίποτα περισσότερο...
Ήξερα ότι ακόμη κι ένα βλέμμα, μια λέξη, μπορούσε να τον πληγώσει...
Ο Σάββας πάλευε με περηφάνια και αξιοπρέπεια..
Σ' αυτόν τον σκληροτράχηλο, αλλά ξεχωριστά ευαίσθητο και ευγενικό άνθρωπο, η μοίρα του έλαχε μια σκληρή δοκιμασία... Τα νεφρά του είχαν σακατευτεί...
Σε ποιον; Σ' ένα παλικάρι που ήταν όλη μέρα στο γήπεδο, στην αλάνα, στην αυλή του σχολείου, στους στίβους...
Γεννημένος αγωνιστής ο Σάββας, έσφιξε τα δόντια και το πάλεψε... Δε λύγισε, δεν γονάτισε... Αντίθετα...
Γεννημένος αγωνιστής ο Σάββας, έσφιξε τα δόντια και το πάλεψε... Δε λύγισε, δεν γονάτισε... Αντίθετα...
Έτρεχε σε αγώνες δρόμου έχοντας κατακτήσει την πρώτη θέση στα 5.000 μέτρα βάδην στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα νεφροπαθών και φέτος σχεδίαζε να αγωνιστεί στην Αθήνα στα 5.000 μέτρα με στόχο την πρωτιά ώστε να συμμετάσχει και πάλι στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Ιταλία.
Ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Χαμηλών τόνων, φιλότιμος, ευγενικός και πραγματικός φίλος...
Είχε μια θαυμάσια οικογένεια.... Πραγματικός "μαραθωνοδρόμος" της ζωής, ένας αγωνιστής μέσα κι έξω από τους στίβους και τα γήπεδα...
Περάσανε κιόλας 20 χρόνια από τότε που συναντηθήκαμε... Λίγο πριν φύγει μια άλλη ξεχωριστή μορφή, ο Παύλος Ακριτίδης...
Τότε ήταν που φτιάξαμε την ομάδα των Εκπαιδευτικών της Ημαθίας, μια δεμένη ομάδα, μια δεμένη "οικογένεια", στην οποία ήμασταν εκτός από συμπαίκτες, πάνω απ' όλα φίλοι..
.
Γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον καλά... Ο Σάββας μας ξεκινούσε την προθέρμανση... Και όταν άρχιζε ο αγώνας, ξέραμε ότι θα ήταν όπως πάντα, ένα λιοντάρι... Πάντα φιλότιμος, πάντα αγωνιστής, πάντα μαχητής και πάντα με ένα μοναδικό ήθος!!!!
.
Γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον καλά... Ο Σάββας μας ξεκινούσε την προθέρμανση... Και όταν άρχιζε ο αγώνας, ξέραμε ότι θα ήταν όπως πάντα, ένα λιοντάρι... Πάντα φιλότιμος, πάντα αγωνιστής, πάντα μαχητής και πάντα με ένα μοναδικό ήθος!!!!
Όχι, δεν είναι λόγια αποχαιρετισμού, λόγια όμορφα που συνήθως γράφονται σε τέτοιες περιπτώσεις... Είναι η ελάχιστη αλήθεια που μπορεί να πει κανείς γι' αυτό το παλικάρι που χτυπήθηκε τόσο ύπουλα... Γιατί μόνο έτσι μπορούσε να τον χτυπήσει.... Ύπουλα...
Ακόμη την ακούω, σαν να είναι χθές... Εκείνη την φωνή.... "Σαββαααααα"!!!!
Γιατί ο Σάββας ήταν για τα δύσκολα... Κι όταν τα πράγματα δυσκόλευαν, ξέραμε ότι ο Σάββας θα είναι μέσα στη φάση, θα είναι μέσα στη μάχη... Γιατί πάντα εκεί ήταν ο Σάββας... Μέχρι το τέλος....
Γι' αυτό για ανθρώπους σαν τον Σάββα Αβετίδη, δεν υπάρχει τέλος... Μόνο μια απουσία, απ' αυτές που τiw νιώθεις και λες: "Γιατί Θεέ μου; Ήταν ακόμη πολύ νωρίς"...
Καλό ταξίδι αδερφέ... Για όλους εμάς θα είσαι πάντα εδώ!!!
Δ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To nefropatheis.gr θεωρεί δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν τον εκάστοτε χρήστη και μόνο αυτόν.
Παρακαλούμε πολύ να είστε ευπρεπείς στις εκφράσεις σας.
Τα σχόλια με ύβρεις θα διαγράφονται.